معنی شعر شوق مهدی فارسی هشتم

شعر شوق مهدی با معنی,معنی شعر شوق مهدی از فیض کاشانی ادبیات هشتم,معنی شوق مهدی,معنی شعر شوق المهدی,
ارایه های شعر شوق مهدی,معنی شعر شوق مهدی از فیض کاشانی فارسی هشتم

سلام دوستان و همکاران محترم پایه هشتم

در این پست از سایت معلم یار برای شما عزیزان , معنی شعر شوق مهدی فارسی هشتم و آماده کردیم

امیدواریم مورد استفاده شما عزیزان قرار بگیره

فــدا

گفتم : " که روی خوبت از من چرا نهان است" -- گفتا : " تو خود حجابی ورنه رخم عیان است"

گفتم  چرا چهره ی زیبایت ازمن پنهان هست و من تو را نمیبینم گفت: تو خودت با اعمالت پرده و حجابی بین من و خودت درست کرده ای وگرنه من صورتم اشکار است

گفتم: " مرا غم تو خوش تر ز شادمانی " -- گفتا : " که در ره ما غم نیز شادمان است"

گفتم که انتظار دوری تو برای من بهترین شادمانی است گفت: غم انتظار ما خودش نوعی شادمانی است.

گفتم : " که سوخت جانم از آتش نهانم" -- گفت: " آنکه سوخت او را کی ناله یا فقان است "

گفتم از شوق دیدار تو از درون دارم میسوزم گفت این نوع سوختن در راه ما خوب است و ناراحتی و اه و ناله نیست.

معنی شعر چشمه وسنگ نیما یوشیج

معنی کامل شعر چشمه و سنگ,گشت یکی چشمه ز سنگی جدا معنی,معنی شعر چشمه و سنگ کلاس دهم,معنی شعر چشمه و سنگ علی اسفندیاری,
معنی شعر گشت یکی چشمه ز سنگی جدا,معنی شعر چشمه وسنگ فارسی دهم,معنی شعر چشمه وسنگ دهم,معنی شعر چشمه نیما یوشیج,
معنی شعر چشمه و سنگ فارسی دهم,معنی شعر چشمه و سنگ دهم,معنی درس چشمه و سنگ,معنی شعر چشمه و سنگ نیما یوشیج,معنی درس چشمه و سنگ دهم,معنی شعر چشمه وسنگ کلاس دهم

سلام دوستان و همکاران محترم پایه دهم

در این پست از سایت معلم یار برای شما عزیزان , معنی شعر چشمه و سنگ فارسی دهم و آماده کردیم

امیدواریم مورد استفاده شما عزیزان قرار بگیره

فــدا

گشت یكی چشمه ز سنگی جدا  غلغله زن چهره نما تیز پا

یک چشمه آب از کنار آبی جریان یافت در حالی که صدای جریان تند آب کاملا بلند بود و توجه بینندگان را جلب می کرد

گه به دهان بر زده كف چون صدف گاه چو تیری كه رود بر هدف

جایی بخاطر جریان مخصوص آب روی آن کف ایجاد می شد و گاهی با سرعت بسیار زیاد به سوی هدف جریان داشت

گفت : درین معركه یكتا منم تاج سر گلبن و صحرا منم

چشمه با خود گفت : تنها من هستم که صحرا و دشت را آبیاری میکنم و در واقع من موجب شکوه صحرا و گلها هستم

 چون بدوم ، سبزه در آغوش من  بوسه زند بر سر و بر دوش من

هنگامی که در صحرا جریان دارم سبزه ها را در آغوش می گیرم و سبزه ها برای سپاس گذاری بر سر و دوشم بوسه می زنند

چون بگشایم ز سر مو ، شكن  ماه ببیند رخ خود را به من

هنگامی که امواج من ساکت می شود و پایان می یابد , صاف و زلال می شوم طوری که چهره ی ماه به خوبی در من منعکس می شود

 قطره ی باران ، كه در افتد به خاك  زو بدمد بس كوهر تابناك

زمانی که قطه های باران به زمین می بارد موجب رشد وپیدایش سبزه ها و گل های زیبا می شود

 در بر من ره چو به پایان برد  از خجلی سر به گریبان برد

زمانی که قطه های باران به من همراه می شوند از احساس کوچکی خود نسبت به من شرمنده می شوند

 ابر ، زمن حامل سرمایه شد  باغ ،‌ز من صاحب پیرایه شد

ابرها از آب های بخار شده ی من صاحب باران می شوند و طراوت و شادابی باغ ها هم از آب است که من به آن ها می دهم

 گل ، به همه رنگ و برازندگی  می كند از پرتو من زندگی

گل ها با ان همه زیبایی و قشنگی که دارند باز زندگیشان مدیون من است (وابسته به من است)

در بن این پرده ی نیلوفری كیست كند با چو منی همسری ؟

در این جهان هیچ چیز نمی تواند خود را از نظر قدرت و ارزش با من همسان و برابر بداند

زین نمط آن مست شده از غرور  رفت و ز مبدا چو كمی گشت دور

این چشمه آب پر غرور و خوخواه وقتی اینگونه جریان یافت و از محل آغاز خود کمی دور شد ...

 دید یكی بحر خروشنده ای  سهمگنی ، نادره جوشنده ای

دریای پرخروش و وحشت آوری را دید که کمتر پدیده ای مانند آن موّاج و خروشان بود.

 نعره بر آورده ، فلك كرده كر دیده سیه كرده ،‌شده زهره در

آن دریا با صدای امواج خود جهان را تحت تاثیر خود قرار می داد و چشم بینندگان را خیره می کرد و آنان را می ترسانید

راست به مانند یكی زلزله  داده تنش بر تن ساحل یله

مانند زلزله که زمین را به زلرزه در می آورد , امواجش به ساحل می خورد وآن را می لرزانید

 چشمه ی كوچك چو به آنجا رسید  وان همه هنگامه ی دریا بدید

زمانی که آن چشمه ی کوچک به دریا رسید و ان همه قدرت و عظمت دریا را دید ...

 خواست كزان ورطه قدم دركشد  خویشتن از حادثه برتر كشد

ان چشمه تصمیم گرفت که خود را از آن مکان خطرناک دور کند و خود را از آن حادثه ی ترسناک برهاند

 لیك چنان خیره و خاموش ماند  كز همه شیرین سخنی گوش ماند

اما چنان حیران و ساکت ماند که قدرت زیبا سخن گفتن را کاملا از دست داد

علی اسفندیاری (نیما یوشیج)

معنی شعر ای همه هستی زتو پیدا شده خاک ضعیف از تو توانا شده

معنی شعر ای همه هستی ز تو پیدا شده,متن شعر ای همه هستی زتو پیدا شده,معنی شعر ستایش پنجم ابتدایی,شعر های کلاس پنجم,معنی شعر ای همه هستی زتو پیدا شده کلاس پنجم,معنی خاک ضعیف از تو توانا شده,
معنی شعر ستایش کلاس پنجم,معنی شعر ستایش فارسی پنجم,هم تو ببخشای و ببخش ای کریم,معنی شعر ستایش فارسی پنجم ابتدایی,
معنی بیم,معنی ای همه هستی زتو پیدا شده,معنی شعر ای همه هستی زتو پیدا شده,معنی شعر ستایش,ای همه هستی زتو پیدا شده,
شعر ای همه هستی زتو پیدا شده

سلام دوستان و همکاران محترم پایه پنجم ابتدایی (دبستان)

در این پست از سایت معلم یار برای شما عزیزان , معنی شعر ستایش فارسی پنجم ابتدایی و آماده کردیم

امیدواریم مورد استفاده شما عزیزان قرار بگیره

فــدا

معنی شعر دیده ای نیست نبیند رخ زیبای تو را

شعر دیده ای نیست نبیند رخ زیبای تو را,معنی شعر دیده ای نیست نبیند رخ زیبای تو را 96,معنی شعر درس 7 پایه سوم,فصل سوم زیبایی آفرینش,معنی شعر فصل سوم زیبایی آفرینش,
معنی شعر, معنی شعرهای فارسی نهم,معنی شعرهای فارسی سوم راهنمایی, سایت معلم یار,معنی شعر زیبایی آفرینش,معنی شعر زیبایی آفرینش فارسی نهم

    دیده ای نیست نبیند رخ زیبای تو را -- نیست گوشی که همی نشنود آوای تو را

در این دنیا چشمی وجود ندار که زیبایی های تو و جهانت را نبیند و هیچ گوشی وجود ندارد که صدای زببای تورا نشنود. (اشاره داره به دنیا و مخلوقات خداوند)

امام خمینی (ره)

تاریخ ادبیات :

امام خمینی (ره) ؛ بنیان گذار و رهبر فقید جمهوری اسلامی ایران که از جمله آثار ایشان می توان به دیوان شعر و کتاب چهل حدیث اشاره کرد.
(1368-1281 هـ . ش)

معنی شعر بنی آدم اعضای یکدیگرند

متن کامل شعر بنی آدم اعضای یکدیگرند از سعدی,ترجمه شعر بنی آدم اعضای یکدیگرند,معنی بنی آدم,معنی شعر بنی ادم اعضای یک پیکرند چیست؟,شعر کامل بنی آدم سعدی با معنی,ترجمه شعر بنی آدم اعضای یکدیگرند به فارسی,معنی بنی آدم اعضای یک پیکرند که درآفرینش زیک گوهرند,بنی آدم اعضای یکدیگرند یا یک پیکرند

بنی آدم اعضای یکدیگرند یا یک پیکرند : در گلستان سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی «یکدیگرند» آمده. ولی اگر سابقه ی تاریخی این نگرش را دنبال بکنیم قدیمی ترین نوشته ی تاریخی این نگرش اعضای یک پیکر و به اصطلاح امروزی اعضای یک ارگانیسم را عنوان کرده است ارسطو است. هیچ بعید نیست که در دانشگاه نظامیه ی بغداد که سعدی دانش آموخته ی آنجا بوده است آثار ارسطو هم تدریس می‌شده است. ولی اگر انصاف بدهیم سعدی چیزی غیر از ارسطو گفته است. و آن گوهر انسان است و نه پیکر اجتماعی او.
در نگرش درویشان و صوفیان اسلامی – ایرانی انسان از گوهری دیگر است، این گوهر که مکرر در مکرر در منابع اسلامی ذکر شده است، هم چنین در آثار پهلوی هم آن را می‌بینیم ، چه در آثار دینی اوستایی ( گاثا ها) و چه در آثار حقوقی پهلوی ( خت گهر در کتاب هزار رای)آن را می یابیم و هم چنین در آثار فلسفی اسماعیلیه به آن بر می‌خوریم همچنین در شاهنامه آن را می بینیم.
هم چنین در سر تاسر گلستان مقام درویش بالاتر از شاهان است. درویش است که شمشیر سخن را توی کله ی شاهان می زند و آنان را به راه می آورد، این شاه نیست که سر این پیکر باشد و همه ی اعضا تابع او باشند. اگر این چنین بود خود این داستان به طنز می‌ماند( خود داستان را بخوانید) . این درویش است که انسان‌ها به گوهر خود می‌خواند و نه شاه.
مثال طبقاتی بنی آدم اعضای یک پیکرند چیز جدیدی نبوده است که سعدی آن را کشف کرده باشد بلکه همچنان که در بالا گفته شد در محافل دانش از دوره های یونانی هم رایج بوده است. آنچه سعدی می‌گوید گوهر انسان است. حیوانات هم اجتماع دارند و پیکر های اجتماعی دارند. ولی گوهر انسان بالاتر از صورت‌ و پیکر اجتماعی اوست و در عرفان ایرانی اسلامی گوهر انسانی است که بالاترین است و اندیشه بر حول آن می‌چرخد، صورت و پیکر همه در مراتب وجود پایین‌تر از گوهر انسان هستند و طبیعی است که سعدی به زبان عرفان سخن بگوید و نگرش یونانی را به کار نبرد.

بر بالین تربت یحیی پیغامبر(ع) معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود اتفاقاً به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست

درویش و غنی بنده این خاک درند -- و آنان که غنی ترند محتاج ترند

آن گه مرا گفت از آن جا که همت درویشانست و صدق معاملت ایشان خاطری همراه من کنند که از دشمنی صعب اندیشناکم گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی.

به بازوان توانا و قوت سر دست -- خطاست پنجه مسکین ناتوان بشکست

نترسد آن که بر افتادگان نبخشاید -- که گر ز پای در آید کسش نگیرد دست

هر آن که تخم بدی کشت و چشم نیکی داشت -- دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست

ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده -- وگر تو می‌ندهی داد روز دادی هست

بنی آدم اعضای یکدیگرند -- که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار -- دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی -- نشاید که نامت نهند آدمی